De lasten van het sociaal domein wegen zwaar op onze begroting. Uit het strijdplan maken wij op dat Oisterwijk vanaf de invoering van de decentralisaties in het sociaal domein in 2015 een ruimhartig beleid heeft gevoerd. Dat is niet vol te houden, blijkt ook elke keer uit de financiële resultaten. Wij juichen het daarom toe dat het college met een strijdplan komt om de tekorten terug te dringen.
Bij de invoering van de decentralisaties was de boodschap van het Rijk dat we van een verzorgingsstaat naar een participatiemaatschappij zouden gaan. Van iedereen werd vanaf dat moment verwacht dat de zorg zoveel als mogelijk op eigen kracht of met inzet van collectieve voorzieningen geregeld zou worden. Mocht dat niet lukken, dan was er de maatwerkvoorziening. Het lijkt erop dat we ook in Oisterwijk deze kanteling of transformatie nu echt moeten gaan maken. Iets wat we wellicht in 2015 al hadden moeten doen!
Wat ons betreft mag het in de geest van de decentralisaties best wat zakelijker en soberder worden. Dus ‘normaliseren’ en primair uitgaan van zelfredzaamheid en samenredzaamheid. Zo was het immers bij de invoering ook bedoeld. In dat plaatje past bijvoorbeeld dat er geen automatische koppeling is tussen een zorgvoorziening en vervoer.
Maar dit alles laat onverlet dat het nog steeds sociaal moet blijven. En dan bedoelen wij dat onze inwoners de zorg krijgen die ze echt nodig hebben. Er moet in ieder geval wel een vangnet zijn. Oftewel niemand tussen wal en schip!
Met deze gedachten in ons achterhoofd hebben we als Partij Gemeente Belangen gekeken naar het Strijdplan. En dan komen er bij ons een paar vragen op. Ten eerste over de basisstructuur, want daar wordt een zwaarder beroep op gedaan. Is onze basisstructuur in staat om al deze zorgvragen op te vangen? En dan bedoelen we niet alleen kwantitatief, maar ook kwalitatief. En wat betekent dit voor de wachtlijsten?
Daarnaast vragen wij ons bij een aantal maatregelen af in hoeverre ze haalbaar en realistisch zijn. Enerzijds juridisch, zoals bij de afschaffing van het abonnementstarief, en anderzijds financieel, zoals bij het afschalen met 30% bij de toegang. Vooral bij de eerste ondersteunen wij de onderliggende gedachte. Dus wederom een signaal afgeven richting Den Haag juichen wij van harte toe, maar verder denken wij dat je hooguit moet inzetten op een moreel appèl op onze inwoners om alleen gebruik te maken van het abonnementstarief als je dat echt nodig hebt.
Voor wat betreft de beweging van PGB naar ZIN hebben wij ook onze vraagtekens. Zou het niet beter zijn om kritischer te zijn bij het toekennen van een PGB in plaats van een ‘ontmoedigingsbeleid’?
Verder missen we in het verhaal nog te veel het aspect bedrijfsvoering. Hoe zorgen we ervoor dat de uitvoering effectiever wordt? Hoe gaan we daadwerkelijk meer grip krijgen, zodat we beter kunnen sturen? Dat vergt een andere ‘mindset’ van de medewerkers bij de toegang. Dat vereist andere vaardigheden en een andere mentaliteit. En het vereist ook meer regie vanuit het gemeentehuis, bijvoorbeeld via prestatie-afspraken. In dit kader lijkt het ons ook goed om de inkoopsystematiek nog eens tegen het licht te houden, waar wij al eerder om gevraagd hebben. Hoe staat het daarmee?
Uiteindelijk zullen de maatregelen gevolgen hebben voor onze inwoners. Het zal her en der zeker ‘pijn’ gaan doen. Net als de Adviesraad vragen wij daarom aandacht voor de communicatie. Zorg moet immers geen vanzelfsprekendheid zijn. Ook pleiten wij net als de adviesraad voor maatwerk als dat echt nodig is.
Al met al zien wij dus zeker mogelijkheden in dit Strijdplan, maar wij vragen wel aandacht voor de scherpe kantjes. Maak daarbij gebruik van de input vanuit de Adviesraad, want die snijdt zeker hout. Neem ook andere kritische geluiden ter harte, zoals die van SVM. Zoek verder de samenwerking op met anderen, zoals omliggende gemeenten, het Rijk, de huisartsen, het onderwijs, de zorgaanbieders en niet te vergeten onze inwoners. Alleen op die manier komt er een gedragen strijdplan, waarmee we samen verder komen en waarin iedereen kan (blijven) meedoen.
Wij nemen aan dat het uiteindelijke resultaat zijn doorvertaling vindt in de Perspectiefnota en de Begroting. Dan zullen wij als Partij Gemeente Belangen onze integrale afweging maken.
Wensen en bedenkingen:
- Wij vragen ons af of onze toegang / het sociaal team in staat is om alle zorgvragen op te vangen, zowel kwantitatief als kwalitatief. En wat betekent dit voor wachtlijsten?
- In hoeverre zijn de voorgestelde maatregelen haalbaar en realistisch, zowel juridisch als financieel?
- PGB heeft ernstige bedenkingen bij de opgenomen bezuiniging vanwege afschaffing van het abonnementstarief. De juridische haalbaarheid van die afschaffing is klein en daarmee de realisatie van de bezuiniging ook. We zijn het wel eens met het signaal en een moreel appèl.
- Wij hebben vraagtekens bij het ‘ontmoedigingsbeleid’ bij PGB’s. Waarom niet kritischer zijn bij de toekenning daarvan?
- Wij hebben twijfels bij de haalbaarheid van de afschaling van 30% van maatwerkvoorzieningen naar de basisstructuur en daarmee bij de ingeboekte bezuiniging. De beweging steunen wij wel maar wij twijfelen aan de haalbaarheid van de inschatte bezuiniging.
- Wij missen in het Strijdplan de doorvertaling naar de bedrijfsvoering: Hoe krijgen we meer grip, hoe kunnen we beter sturen, hoe krijgen we een andere ‘mindset’, hoe krijgen we meer regie? En hoe staat het met de evaluatie van de inkoopsystematiek?
- Hoe gaat het college echt vorm en inhoud geven aan de kanteling / transformatie? Wat is daarvoor nodig?
- Wij vragen meer aandacht voor de communicatie richting onze inwoners, omdat het her en der ‘pijn’ zal gaan doen.
